"Yine benden uzakta, yüreðimden ayrýlmýþ," Ey “Elif’im” diyen yâr; beni, Rab yolunda tut. Zühre yol gösterirken, ay geceden sýyrýlmýþ. Yokluðunla yok olur, suçlu ruhumda umut. Ay bize gülümserken, yýldýzlar hep savrulmuþ. Yunusun dergâhýnda, gönüllerse kavrulmuþ.
Nefsimle hesaplaþmam, bu gün sona ermeli, Ruhumda silinmiþken, sevda yüklü bir sýzý. Yaþarken günahýmla, pir bana el vermeli. Bu nasýl bir arzudur, dindikçe artar hýzý. Sevdana tutukluyum, sol yanýmda bir acý. “Sensin diyorum sensin;” Rabbim gönlümün tacý.
Daðlar kucak açmalý, yiðit yuvasý çalý. Sesime ses vermeli yârimin ahu zarý! Hangi dosta sarýlsam kopuyor mesnet dalý. Örter mi karanlýklar, sendeki namus ar’ý? Gözlerimdeki perde, o yemeninin alý. Dostlarýn omuzun da, saf bedenimin sal’ý.
Ahmet Yaðýz ALTUNEL 12 Aðustos 2012-Seydiþehir/Konya
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Yağız Altunel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.