yoldan çıkan şiir

Sevgilim
Bu sabah da dökülmedi saçlarým ellerime tararken
Oysa
Bir demet kanýt gönderecektim sana yaþlanmýþ
Bir demet üzünç yani … Aklanmýþ



Alýþkanlýktan öte tutkuya dönüyor yaþamak arzusu
Minik bir burnun ucunu öperken
Ve yorganý çekerken üstüne
Köfte dudaklarýný seyrediyorum mutlulukla
Ve bu dudaðý veren mucizeyi düþünüyorum
Mucizelerin anaçlýðýna þükretmek iyi bir insan yapmýyor beni
Kötü de deðilim bilinen anlamýyla
Hep ortada, hep ortasýndayým çemberin
Yani mesafeliyim hayata
Biraz zorlasam
Biraz gelsem yakýnýna
Uzaðýma düþer öteki kýyýlar
Yeter mi nefesim dönmek istesem
Piþman olunca.



Sevgilim
Sevmek bir gülü dikenlerinden
Ve kanatmak ellerimi zevkle
Ama bakmamak –kan tutar beni-
Nasýl bir çeliþki bilemezsin
Hissetmek görmekse de gönül gözüyle
Gözlerini kaçýrmak
Bir yandan çizmek resmini zihninde
..!


Kaçak oynamýyorum hayýr
Sýrrýna eremeden yaþayacaðýmýz bir ömür var önümüzde
Tadýna doyamayacaðýmýz
Kýyamayacaðýmýz kimseye vermeye
Ama alýnacak olan
Ve biliyorum
Yine komþunun tavuðunda kalacak aklýmýz
Kendimizinkini yemlerken
-yüzsüzce-
Kim bilir komþumuz nelere iç geçiriyor
Onu bilemeyeceðiz iþte.


















Sosyal Medyada Paylaşın: