VEFASIZ
Çok güvenip de, “gelir” dediðin,
Belki de bir daha hiç gelmeyecek.
Ümidini kesip de, “ölür” dediðin,
Belki de senden önce ölmeyecek.
Bir, bir düþer yapraklar dalýnda,
Belki de hazaný bile görmeyecek.
Arýlar vazgeçer kovandaki balýnda,
Belki de bir daha petek örmeyecek.
Kafaný taþtan taþa vursan da,
Giden gün geriye gelmeyecek.
Hayatýný bir vefasýza adasan da,
Belki de kýymetini bilmeyecek.
Hasretin artýyor gönül hanemde,
Gelmezsen bu fýrtýna dinmeyecek.
Aþkýn alevlenip, yanar sinemde,
Belki de bu ateþ hiç sönmeyecek.
Ömür denilen zayýf ýþýk sönünce,
Mahþer gününe kadar yanmayacak.
Yýllar geçip de, devran dönünce,
Belki de adýný kimse anmayacak.
Sakýn, ölümlüye baðlama gönül,
Fani olan hiçbir þey kalmayacak.
Özene bezene diktiðin bir gül,
Ardýndan sessiz, sessiz aðlayacak.
Sabri KOCA
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.