İnziva

Ýliklerime iþleyen bir þubat soðuðunda,
Bu fani alemin kýyý;bir fakir kovuðunda,
En güzide duygularýmýn altýn doruðunda,
Gecenin bir vakti Samanyolu’na bakýyorum.

Tabiat ana suspus ,kendi halinde her eda,
Daðlar sanki dilini yutmuþ,kesilmiþ ses seda,
Düþüp meçhul bir yola, þu aleme edip veda,
Yýldýzlar ötesine ,sonsuzluða akýyorum.

Gönülde derman bulunmaz yaralarýn izleri,
Bir yara ki hiç savmaz sarsam da þu denizleri,
Çözülsün diye þu keþmekeþ hayatýn gizleri,
Bu yaralý sinemi ebetlere açýyorum.

Kimim ben? Bu zindana umarsýz sürgünüm niçin?,
Hayatýn meali avuçlarýnda mý bir hiçin?,
Bu sorularýn cevabýný bulabilmek için,
Gecelerce diyardan diyarlara kaçýyorum.

Bir mendil arýyorum gözümün yaþýný silsin,
Karanlýk gecelerimi yar edip sarýyorum.
Kendini bilmeyen aciz kullar Hakký ne bilsin,
Ben onu derin inzivalarýmda arýyorum.

HÜSEYÝN KELEÞ
Sosyal Medyada Paylaşın: