Ved(f)asýz gittin ya sen çayým öksüz ben öksüz! Demliðimin neþesi hüznümün miadý yok. Billur hayallerle gel gamzeni çayýma süz. Kuruyan dudaðýmýn ahvalinin adý yok.
Naz tütsülü sularda tebessümünü gördüm. En uzak diyarlardan çýkýp geldi hayalin. Ýbriþim süyümünden yaðmur sureti ördüm. O incecik yaðmurla aðýr aðýr yere in.
Çayý sen demleyince acýsýnda bile haz. Berraklýðýn bestesi dökülür demliðimden. Bir ülfet mevsiminde çay buðusudur niyaz. Meserret destelenir yanaðýndaki imden.
Lâle sümbül gül olur elin deðince her þey. Bardaðým ýþýðýnla hep ýþýl ýþýl ýþýr. Demlikle semaverin imecesi tek bir þey. Sen kayýtsýz kalýrsan deme hüzün karýþýr. Ankara, 11.03.2013 Ý.K
Sosyal Medyada Paylaşın:
zakir Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.