Ne vefasýz yolcusun, bana kokun sinerken Aþka sahip çýkmayýp, beni bende bitirdin Elvedan erken geldi, bir çýkýp bir inerken Kalbi azat eyleyip, bülbülümü yitirdin
Gözüm mahmur olsa da, uyku koynumda yatmaz Zakkum çiçeði aþkýn, zehir dolacak yâdým Feleðe kýzgýnlýðým, içimden söküp atmaz Bu kanun olmaz olsun, Leyla olacak adým
Meczupluðun böylesi, hangi kitapta yazar Zarif dokunuþlarda, kalmadým mý sözünde Bana duman attýrdýn, kahýr mektubum azar Özün özden geçerken, dalmadým mý gözünde
Atiye vurgunmuþsun, baðbanýmý soldurdun Sitem üstü söylemim, senin yolunu bekler Aslan yürek fos çýkýp, saçý baþý yoldurdun Kelamlar katýlaþýp, halkaya halka ekler
Çok geç kaldýn madem ki, artýk çýkma önüme Kora çalan dudakdan; yeminle yemin ettim Geçme kapým önünden, hiç de bakma yönüme Ne fayda vefa olsan, bitirme/sende bittim
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gülsen Tunçkal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.