Bir deli aldý baþýný gidiyor
aykýrý bir doðru gibi saðdý bulutlarý
gündüzleri sararýp solan
geceleri kaybolan
mavi göðün altýnda gidiyor...
Ay yarým, yýldýzlar parlak
sonsuzluðun içinde aklý yuvarlak
dilinde küfürün bini bir para
öfkesinin damarý çatlak
sayýp döküyor
ay`a yýldýza
haklýya haksýza
sýra gelince sevdiði kýza
süt dökmüþ kedi gibi susuyor deli...
Delinin aklý yaya
soruyor bir daha
çiçekler düþerken dalýndan
niye geldim dünyaya
herkesin otomobili var
yürük yürümekten caydý
kürek kürümekten
itler kuyruk sallýyor
fayda görmeyince ürmekten...
Hâlâ gidiyor deli
bir ceylanýn peþinden
soruyor;
deliriyorsa suyundan içen,
nerede ceylanlarýn pýnarý
aklým baþýma gelir içersem!
...
Bir ben mi kaldým güneþte gül yetiþtiren?
Þaban AKTAÞ
02.01.2001