Hüzünler yağıyordu geceye

Karanlýktý gece, ay bile saklanmýþtý
Ne bir ses, ne bir nefes
Uykusuz duvar diplerimde
Hüzünler yaðýyordu saðanak, saðanak.
Ve gece son hýzla hüzünlere koþuyordu
Eprimiþ yýldýzlarý tek tek toplayýp
Kuyulara atmak istedim
Geceye saldým tüm avazlarý
Suskun hecelerde dile geldiler
Göz kapaklarýmda demir kapýlar
Yuttu sesleri birer birer
Üþümesin diye kalplerimiz
Yangýnlar çýkardým yalandan
Bir tek göz yaþýna emanet ettim bulutlarý
Söndürsün diye yangýnlarý
Mendilimde aðlama sesleri vardý
Duvarlarda saklanmýþtý o eski gölgeler
Esrik bir ütopyaydý oysa dilimdeki
Asýrlar öncesinden gelen
Mermere vuran her darbe gibi
Yokluða uzandý vakitler
Zamaný zamana býrakmýþtým
Hüzün bile tavýnda dövülür dediler
Devrik cümleler kurarken ben
Yýðýnlarca hüsranlarý sakladým

***

Ay çýktý birden saklandýðý yerden
Utandým
Girmesin diye odama
Gözlerimi kapadým
Daraðaçlarý kurdum biteviye öykülerimde
Sonra tek tek kýrdým kýrmýzý karanfillerle
Sevinçler firar etti
Bulutlarý özgür býrakýrken
Borç almýþtým mutluluklarý
Günü geldi ödedim.
Gece güne yenik düþtü,

***

Bahar kokusunu özledim…

Þükran Okyay

Sosyal Medyada Paylaşın: