Kýrýlmamýþtý fanus, izbeler aydýnlýktý. Çiðnediðim sokaðýn Ýsmi ne sen ne bendim, Yalnýzdý; yalnýzlýktý. Henüz yitmemiþti us, öfkeler bir anlýktý. Özlediðim þafaðýn Külüyle tütsülendim Sabahsa bulanýktý.
Bir sokak vardý evet, dün gibi hatýrlarým. Sokaðýn sonu Sýrat Sýrat’ýn sonu ýþýk Iþýðýn sonu yoktu. Kimliksizdi ütopya, suskundu satýrlarým. Sabahýn ismi murat, Gece yýldýza aþýk; Yýldýz “hiç” kadar çoktu.
Bir ev vardý uzakta, evet çok uzaktaydý. Evin sahibi ne bey, Ne bir beyin oðluydu; Ne de bey bir oðuldu. Belki yalandý ama, aþk hep o sokaktaydý. Çünkü gördüðüm her þey Yalnýzlýk kadar tekil Hasret kadar çoðuldu.
Yani tüm bildiklerim Kýrýlmýþ bir yüreðin Öfkesinde boðuldu...
Siz yine bana kýzýp Küfür etseniz bile Sormalýyým, affedin: Ýsminiz neydi sizin, _________Kimi aramýþtýnýz?... Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.