DİNLER ! BAHÇESİ...

Adým attýðýmýz topraktýr bizi var kýlan,
Satýlýrsa küffara adýna denir mi vatan?
Deymesin mabedimin göðsüne na-mahrem eli derdik,
Ne oldu da birden yedide ikisini verdik?
Amma belliydi bu iþin sonu, daha en baþýndan,
Onbir tane cengaverin çuval geçirdiler baþýndan.
’Stratejik ortak’ ya cürmü meþhur þu nesil,
Her bela ya ortak olduk vebal büyük bu kesin.
Çoluk çocuk,kadýn kýz demediler.
Kalpgahýmýz Baðdat ta her melaneti iþlediler.
Durur mu bitmedi,bitmez zaten istekleri,
Biri; ’Ben deðiþtim’ dedi verdim bütün ipleri.
Giriþler Mersin den çýkýþlar Habur dan oldu.
Irak lý canýndan, beþbin yýllýk Türk onurundan oldu.
Kýbrýs ise, vatan dý hep hattý zaatýnda!
Birden bire yük oldu koltuðumuzun altýnda.
Yalnýz kaldý koskoca kurt Denktaþ,
Hepsi Rum a diyorlar,Türk’e kalmasýn bir tek taþ.
Dinler bir bahçe de Antalya da toplandý,
O bahçe ne hikmetse hep müslüman kanýyla sulandý.
Fazla geldi birilerine Tevhid de Resul-ü Ekrem,
Cezalarýný sen ver ,ya Nebi -i Muhterem.
Ne Ýsa olsun,Ne Musa,Ne Muhammed Mustafa,
Ýbrahim de buluþalým diyorlar kalmasýn keder tasa.
Bilemedi gafiller þu ilahi hikmeti.
ÝBRAHÝM NE YAHUDÝ,
NE NASRANÝ,
’O DOSDOÐRU BÝR MÜSLÜMAN’ ÝDÝ.



ERKAN ÇEVÝK
Sosyal Medyada Paylaşın: