Gün onuruyla doðdu bugün, Elimde bir topak sen, Aþkla sýnadým, Kirlendi... Elimi de kirletti...
Çelik çomak oynayan çocuk kadar kaygýsýz olabilseydim; Altýn sözlere sýðdýrýp sýðlaþtýrýrdým seni... Söz-de sevmek isteseydim Onca derine inemezdin nihayet... En doygun ve sükut çaðýmda Çaðlayana heves etmeseydim, Bir göl kenarýnda, Söðüt aðacýyla sohbet ederdim mesela...
Koca bir adam, Sahte Kahraman... Hadi çýkar o pelerini artýk at, Edepsiz aþkýmýzýn üzerini örtelim, Unut, Tüm kahramanlýk hikayelerini Ve sök at göz bebeðindeki ýþýktan, aþk maskeni... Vaktidir artýk Sen ezberini boz dünün... Aþk-ým onuruyla öldü bugün...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Asyaİde Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.