Ne kýrýlmaz sanýyorsam içimde Kýrýk dökük, Kandýrdýðýmýz zaman merasimlerinde Kaldýramadýðý yükler altýna girdi hep insan Yýkýldý kimsesiz sandýðýmýz virane berduþlarýn yuvasý Baþýmýzdan aþaðý…
Biz yitirilmiþ kölelik tebaasý Alnýmýzdan vurulmadan Baþýmýzdan akan kanlar içinden izledik Kýzýl pembe bir dünyayý Kendi ellerimizle boyadýk Sýkýldýðýmýz her an gibi Atýverdik kendimizden kalan ne varsa…
Þizofren saatler kurduk Patlamaya ramak kalmýþ bedenlerimizle Dillerimizle yürüttük yollarý Yol bitirdi kendini Biz karanlýk, kimsesiz Hadsiz ve düzensiz varlýklar büyütürken içimizde Kendi büyüttüðümüz gurur çöplüðüne Sonra kendi nefsimize yem olduk.
Ne þimdi bitecek bu þiir Ne yarýn Ne de öbür zamanlarýn birinde Teker teker biz kondurduk bu düzeni Kendi zulmümüzün altýna, Atýp kaçtýðýmýz imzalarýn Aðýrlýðýnda çürüyen bedenlerimiz Ve bir yanda sokakta yürüyen onca avare içinde Kendi masallarýmýza bürünüp Bir gün öleceðiz…
Onca zaman sonra Þakaklarýndan vurduðumuz duymazlýk Emir verecek yine Sabahsýz, öðlensiz ve akþamsýz yaþayacaðýz Kýrýlan fay hatlarýnda þarkýlar söyleyip Kendi duamýzda kendimizi avutarak Yeniden hep yeniden unutacaðýz…
Hasip ÇÝFCÝ Sosyal Medyada Paylaşın:
hasip çifci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.