Koy her þeyi bir kenara anlatýrken
Sadece ‘Ben’li hikayelerin var ya
Onu ser iþte masaya
Ki gereði yok mendilin,
Þarabýn ve öfkenin
Aðlasakta bu sonu cümlelerimizin
Son þarap,
Son öfke,
Yani sonu iþte göz kesiþmelerimizin...
Olmadýðýný söylüyor ya dudaklarýn
Yapamadýðýný..
Olmadý..
Onca seneler harcadýðýmýz bir masalýn
Þimdi olmadýðýný döküyor þakaklarýn..
Kurulu bir saat misali diyelim
Þu bana ilk hediye ettiðin
Hani bizim için zamaný kovalayan emektar..
Yýllarca çalýþtý,
Miadý doldu,
Ve bozuldu,
Durdu,
Bitti ve gitti,
Olmadý..
Ve ben..
Yani ben..
‘Olabilirdik be’ diyorum
Gözyaþlarýmýn içine karýþtýðý
Þarap kadehimi yudumlarken..
‘Oldurabilirdik’ her þeyi cesurca..
Benim sana yýllarca anlattýðým,
Senin yýllarca sýrtýmý sývazladýðýn,
Paylaþtýðým,
Ýçine her þeyde ‘sen’ kattýðým,
Mutluluk masalým
Bu deðildi..
Hep derdin ya gidiþ yoktur bizde,
Çift kiþiliktir biletlerimiz
Olmaz ayrý gayrý sevdiðim
‘Ben’ nereye isem ‘sen’ oraya
Nereye isen, oraya!
Peki þimdi?
Hatýrlar mýsýn kim bilir söylediklerini
Düþünür müsün?
Bu masaya otururken geçti mi aklýndan
Dönüþsüz gideceðin yollar,
Tek kiþilik..
Bir baþýna..