avuçlarýmýzda zaman kör kütük sarhoþ biz öylesine kopmuþuz zamana acýmasak yaþamazdýk ve merhamet aþkta yongasýdýr ölümün onu sarsar ama ona da acýr...
yanýbaþýmdayken yansýzým ölüme de sonunda sesimde yaþayan gizini de alýr giderim diyorum güneþle yeþerir ya yolculuk adým adým yiter de adým kalýrým adýnda...
yangýným seninle kendini buldu kendim seni bulmakla yandým bulmak seninle kendini yaktý sen kendinle yangýnýmý buldun bir yangýn kaybetti kendini...
yarýn düne kaldý þimdiden sýkýþtýk bugüne de þimdiden de bitti ölüm yetmedi öfkemize ya asýl yarýn biz olacaðýz ve artýk kesin de kesin...
sensizliði içiyorum zamandan her yudumunda ayrý gidiþin susamayý unutuyorum nasýl oluyor ki düþünmeye de vaktim olmuyorsa gidiþin de bitmiþ demektir peki öyleyse þimdi ben kimim gidiþin mi...
bir son susmakla tamamlayacaðým yarýný ve dünün tadýyla kalmamak için susacaðým yarýnýn dününe de ama dünde de olmayacaðým yarýnda da sustuðum yerde konuþacaðým asýl... tarih bu...
kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.