yerinden sökülen bir fide
nasýl muhtaçsa topraðýna,
ben de öyle muhtacým
gül yüzüne, dalýna yapraðýna...
köklenmiþken sevgin
içimde derinden derine,
yaþamla ölüm arasý
düþlerimde akýp giden
sensiz geçen her saniye...
ister sevgi de sen buna
ister ölüm,
ömrümün son deminde
kýrmýzý gülün
dikenine takýlýp kaldý gönlüm,
iki gözüm...
duyuyor musun beni ;
al gönlümü
verimli kutsal topraðýna dik,
yoksa sensizlik
yiyecek ömrümü didik didik...
can suyumu
esirgeme dudaklarýmdan
inan bana
burcu burcu,
sevgi kokulu, yediveren
güller açar gönlüm sana...
sen ki yaþama sevincimsin
ilk günkü tazeliðiyle gönül çelen
doyumsuz mutluluðu
genlerinde evrenin
yüreðimde gül çeliði sürüp giden...
Þaban AKTAÞ
29.06.1997