sürecek olan korkularına ithafen

inci bir gerdan gibi büyüyordu ýþýklarýn gözlerimde
korkularýmdan kaparken gözlerimi
hiçbir aþktan aðlamýyordu rüzgar

"bir gün ilk defa saate baktým
ses vermeden ilerliyordu tiktak"
kadýnýn saçlarýydý rüzgar
ve yeþil bir direk gibi dikilmiþti gözleri

adýný duymadýðým bir semtte oturuyordu
üç yaz geçmiþti aradan ve yýldýzlar eskisi gibi parlak deðildi
sarýldýðým bornozun halkalarý boðazýmdayken
karanlýk bir þarký çalýyordu radyoda

kýsmak isterken sesini gökyüzünün
ayaðým kaymýþ ve oturmuþtum topuklarýma
kadýnýn beðendiði bir þarký baþlamýþtý sonra,aryada
ellerimle siliyordum yerdeki izlerimi
ayaklarýnýn deðdiði adamlar gibiydi yüzüm


bir gün sonra açmýþtým radyoyu
tam üç yaz beklemiþ bir gün sonra açmýþtým
ve ayný yerden baþlamýþtý þarký

karanlýktý
sesindeki korku birikmiþ
yerlerin rengi deðiþmiþti



gördüm
býraktýðým not elindeydi:

bir adamýn en deðer verdiði yeri topuklarýdýr.








Sosyal Medyada Paylaşın: