Ay tepemde
rüzgar gözyaþlarýmý savururken
aklým sensizlikte
sokaklar karanlýkla kaynasmýþ
evler ýsýklarýný tektek söndürüyor
herkes kabullenmiþ sanki yoklugunu
bu sehir bu sokak meskenim olan su köse
kabullenmiþler
bir ben diretiyorum sen diye
sen diye
ne diye?
sen benim sevgilerimi anlamadýn ya
umursamadýn ya degerlerimi
helallerim içimde kalacak
sen içimdekini birgün bitecek sanýrsýn
bilmezsinki sen yanýlýrsýn...
ben her gece uykudan önce içerdim seni
sen düþüncelerimin agrýkesicisi
zaman aktý
acý olunca gercekler sandým azalacak
yavas yavas son bulcak
olmadý olamadý
beddualarý dudaklarýmla bulusacak
ne yazýkki kötü anýyorum seni
ne yazýk bu karanlýlar hep seni hatýrlatacak
ama biliyorum bu son yeni baslangýcým olacak