HUZUR EVİNDE ÖLDÜ HUZUR

kadife kumaþlara sarýlmýþ
garip bir yolcuyum
huzur evinde,

zayýflýðýmý omuzluyor
yerimi alacak eller.

bütün düþlerim yabancý,

kýzýla boyanmýþ geceler akýyor
yalnýzlýðýmýn adasýna.

hile yapacak, yalan söyleyecek
yarýnlar da yok,

bütün düþlerim yaban,
kötülerim özgür þimdi,
aklým uzaklarda saðýlýrken.

yaþamý öpecek
o eski sevgili
yalnýz kaldý,
son kadehini yudum, yudum
içirirken zaman.

anlayýn iþte;
ölü bir adam gibiyim
topraðýn kokusunu nefesine çeken,

artýk ne sabahýn müjdesi,
ne denizlerin kokusu
kesecek soluðumu.

elleri iki yana açýlmýþ
batýk bir gemi

ve beli bükülen gölgeyim
alýn yazýsýna muhtaç.

nehir yataklarýnda
gizlenmiþ suçlularýn
teri geziyor üzerimde.

lavanta kokmuyor ki;
bedeni küçülmüþ giysilerim.

þu titreyen ellerime bakýn
korku akýtýyor,
sinirleri dövülmüþ damarlarýmdan.

özlemlerim savruk
sevgiler sürgün,
mazim delik deþik

huzur evinde öldü huzur.

hangi ölüm bekler,
ayaklarým vücudumu tanýmazken
ve tariflerim kýtlaþýrken dilimde,

hayata olan inadým
dersini almýþken saat, saat.

ey beni bekleyen ;

sonsuzluðun gözü
karanlýðýmý kes artýk

bu ölüme susamýþ bedenimi
huzura kavuþtur,

bulutlar gözlerimde
maviye bölünürken.













Sosyal Medyada Paylaşın: