Gecenin Hüznü

Ben ne gidemeyenler gördüm ,
Her gün gitmek için uyanan
Ve ne gidenlere rastladým uzaktan sadece anýmsatan.
Elbette ki dünya duracak
Ve biz ölümün soðuk kollarýna sýcacýk tebessümlerimizi satacaz.
Öyleyse atýþtýrdýðýmýz her günü biz besler,
Nefesleri almak yerine veren olmuþuz.
Yada donmuþuz soðuklarda.
Ýnsan bir tek sýcakken üþümez ki.
Ben yalnýzkende üþürdüm.
Yada hayalini yaþattýðým her geceden kaçardým
Baþka gecelere.
Kovalandýðýný düþünmek nedir bilirmisin ?
Uçsuz bucaksýz koþmak ölüme
Yada susmak her gün uyandýðýn izlere.
Kalmýþsan bir kolun insafýna.
Yaþadýðýný sanarsýn her aný doyasýya.
Oysa ki en mutsuzluktur o mutluluðuna
Baþýnýn ucunda sakladýðýn ölüm baktýkça ,
Hatýrladýðýn bir izde yatýlýdýr
Ve her gün kaldýrýr seni uyanmak istemediðini bilircesine.

Ve kimse hatýrlamaz seni.
Ýlk seni öldüren gömer bu hayatta.
Ve ilk aðlayanda o olur.
Timsah kurbanýna aðlamýþ ne fark eder ?
Denizin içinde herþey sudur.
Kim bilebilir ki yalnýzlýðý ben kadar ?
Her gece kollarýma alýp kollarýmdan kovan
Ve ona acýyýp ’haydi gel bir kez daha raks edelim ! ’ diyen.
Varmýdýr ben kadar ,
Ayný anda yalnýzlýk ve ölümle seviþen ?
Yada tecavüze uðrayan duygularýna maskeler giydiren ?
Bir gün geleceðim diyen ve nereye gittiðini bilmeyen ?
Varmýdýr her türlüsünü çeken haksýzlýðýn haklýsýn avuntularýyla ?
Deðildi , yaþadýðým hayat sadece bataklýkta ,
Batmýþtýk bizde sadece ’ben’ defalarca.

Kim atlamýs ki o uçurumdan gönüllü
Bak ceset dolu dipler , Duygular yamaçta.
Kaç duygu ki aldýðý nefes kadar tutunabilmiþtir hayata ?
Nerde masalýmýz hani nerde kahramanlar ?
Zor olaný sevmek yatmaz mýydý kalplerde ?
Yoksa sadece yatmak mý önemliydi seviyorum diyenle ?
Ben yazardým gerçeði yaþadýðým kadarýyla.
9 köyden kovuldum daha ilk köye varamadan.
Sosyal Medyada Paylaşın: