AŞKIN KOYNU YOK İMİŞ

Sýðýndýðým limanda fýrtýna yaman esti.
Dev dalgalar çýpamý sürükleyip duruyor.
Bülbül gibi þakýyan dilime naðme küstü.
Küreklerim mavinin derinine vuruyor.

Tuz yanýðý derimde, sevdada yürek vurgun.
Her kulaç atýþýmda çýrpýntýlarda yorgun.
Meneviþli gölgeler ürpertir hava durgun.
Susturulan heceler siyah cümle kuruyor.

Bakýþlarým manasýz aynada hüzün rengi.
Kirpiðimde takýlý kaldý sevda hevengi.
Bir matem havasýnda yaþantýmýn ahengi.
Aðlayan duygularýn sarsýntýsý sürüyor.

Keþkelerde geciktik piþmanlýk ayak baðým,
Dayandý þakaðýma yaklaþtý hazan çaðým.
Göðsümün kafesine yýðýlýr çile daðým.
Küf kokan gecelerde yine efkar sarýyor.

Kurþun sözler dilinde gözden gülüþ sekince,
Çözemedim düðümü kader hicran ekince,
Sökemedim dikiþi aþk iðnesi dikince,
Zorluyor düþünceler canda nefes yoruyor.

Aþkýn koynu yok imiþ kucaðýna dar geldik.
Acýlarý savuran, bulut daðýtan yeldik.
Sökükleri dikerken tenlerimizi deldik.
Tabip çaresiz kaldý yüreði gam bürüyor.







Sosyal Medyada Paylaşın: