Dalgın Gölün Şiiri

dýþarýsý yaðmur
elimde çay bardaðým
pencerenin önündeyim
bir dal sigaram kalmýþ elimde
birazdan içimin en kuytularýna çekeceðim
duman duman seni
dörtnala kendime

çocukluðumu hatýrlayacaktým, senden baþladým imkansýzlýða
göðsümün bahçesinde yýldýzlar aðlýyor ince ince
kurutuyor dilimi sessiz bir deniz
sabrýmý tüketeli daha bir dalgýným
daha bir geçimsiz sarýþýn
bana eskimiþim gibi bakýyor ay
dolunay insanýn ruhunu okur demiþti kuþlar

göbek adý hülya olan küçük kýz
onun masalýný büyütemediðim için bana küskündü
umursamaz gibi yaptým
yalnýzlýklarýn yüksekliðine baktým
gerginliðimi öðütürken odalar, balkona çýktým
kirpiðimin ucuyla tanýþtý yaðmur sýkýntýsý
durdukça çözüldü uçurum yaþým
helâlleþip ýlýk bir sýzýyla
gelmesi geciken bir sevgili gibi sevecen bir düþe yollandý

sözüm aklýmda hapisti
gözlerim çocuktu
kahkahalý yerlerini düþündüm, aðaçlandýrdým parklarý
yüzlerce dansýn elemi terketmesiydin
ayaklanmaya çýkmýþ yazgýlarý topladým
dedim ki, dudaklarýnda birikmeli esmer adamýn
bir isyanýn karanlýk örtüleri yýrtan utanmazlýðýyla
bin asýrlýk cinnetim çýrýlçýplak sana baksýn istedim
aklým göl diliyle konuþuyordu seninle
çocukluðun duydu
çölü yapayalnýz geçip beyazlýðýmda durdu


son sigaramý yakarken çözdüm ruhumuzu
ben bir göle, sen kitaplara saklanmýþtýn
kuytumuz fýsýltýydý, gövdemiz fýrtýna
kendi kendini tüketirken dünya
bakir bir hüznün komandolarýydýk
ve elbette hafýzamýzdaydý nilüfer kokusu

gel, sarýl bana
çocuklar þarkýsýz diye
bak nasýl sessiz gökyüzü

suyla birleþirse þiir, anlamsýzlýk unutulur
konuþtururuz sonsuzluðu...







Sosyal Medyada Paylaşın: