VEDA ZAMANI

Hançeri dayayýp yüreðime,
sessizce kayýyorsun yaþamýmdan.
Gri kentin büyüsünde kalýyorum yapayalnýz
ve sen bilinmeyene giderken usulca,
ben gün geçtikçe tükeniyorum huzursuzluðumda...

Sensizlik üþütürken bedenimi,
uçan kuþun kanadýnda selam beklerken gözlerim,
yalnýzlýðýma sýðýnýp yok oluyorum aniden.
Sonrasý yýkým,
sonrasý kapkara hicran...

Yerini siteme býrakýrken,
ufalýyor içimdeki büyüklüðün
ve sebepsiz gidiþlerin acýsýyla
içimdeki kýrýklarý sayýyorum...

Meðer ne çok kanamýþ umutlarým,
meðer ne karanlýk uçurumlarda
ne büyük, ne derin, ne sessiz çýðlýklar atmýþým...
Olmazlarý olur,
soysuzlarý adam yapmýþým...

ÝÞte þimdi durup bakma zamaný...
Koyup önüne doðrularý yanlýþlarý,
hesapla ilerleme zamaný...
Kýsacasý sevdiðim,
iþte þimdi veda zamaný...
Sosyal Medyada Paylaşın: