Tezgâhlar Yalnızlık Dokuyor

Kocamandý yalnýzlýðýn elleri
Yetmedi mavi þefkatim
Sarý-sýcak gülüþlerim
Sayýsýz okþamalarým...

Kaðýttan çiçekler yaptým nasýrlý avuçlarýnda
Naylondan aðaçlar diktim parmak uçlarýnda
Harf çaldým, bildiðim bilmediðim dillerin alfabesinden
Doðru-yanlýþ cümleler kurdum
Renk renk kalem tükettim
Kalabalýktan söz ettim satýr aralarýnda
Býrak beni git dedim
Dinletemedim!..

Gün çaldým geçip giden yýllardan
Ölüm yazdým tek baþýnalýklardan
Bitmedi, yetmedi þiirler, þarkýlar...
Çocukluðuma döndüm
Masumiyetimi eline koydum
Doyuramadým aç gözlü yüreðini
Baþucumda kaldý yine...

En canlý renklerle boyadým resmini
Puntolarla yazdým yere-göðe ismini
Deðiþtiremedim o soðuk bakýþýný
O acýmasýz duruþunu!..

Günün geceye yolculuðundan söz ettim
Kanat taktým göðe fýrlattým
Yýldýzlarýn koynuna attým
Güneþi ayaklarýna indirdim
Isýtamadým
Yüreði de, elleri de buzdandý
Eritemedim,
Kendimden uzaða atamadým...

Aklýný sulayýp fikrinde yeþil büyüttüm
Adý gibi yalnýz ve karaydý yüzü
Aydýnlatamadým...
Ben bu yüzde gölgelerle yaþýyorum...

Rukiye Çelik/20.02.2012
ANKARA

Sosyal Medyada Paylaşın: