kýrmýzýnýn en güzeliydi bu bahçe bu gül en güzel açýlaný kahvaltý neþelerinden kalkmýþ gibi seni öpüþler sonrasý yoðunluðumda yeni bir yol gözüküyor hecelerime...
nereye gidersem gideyim hep sana sana geliyorum aslýnda kalabalýk kýþ caddelerinde üþümek nedir bilmedim adýmlara aðlaþmaya uzak uzak ve derin ormanlara cesur ve hiçbir öykünün sonu böylesine mutlu deðil böylesine sýcacýklýðý ýlýk bir tenin sýcaklýðýna hazýr...
ben ancak ölürsem yorulurum bu nasýldýr bilir misin ki serseri yaðmurlardý bu evrende bozgunuma bir müsait bir de sende duran benim gözlerim ölürsem yorulurum ve rapsodili bir bekleyiþe özenir bana duyduðun özlem özlem nedir ki baþka bir dil yarattým ayrýlýðýmýza kendime alýþtým kendine alýþ tek tutsaklýðýmýz bu olmalý ki hýçkýrýðýný gizlemeden haykýrsýn birbirine birbirimizdeki senlerimiz gerisi evrenimiz sýðmayý beceremediðimiz biricikliði tek evimiz...
kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın:
kagan_iscen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.