Yol Geçen Hanı Değil Yüreğim..!

Yok!
Yolgeçen haný deðil yüreðim
Öyle “Yorgunum Hancý” deyip gelmeyeceksin
Kýrk odalý sýrça saraydýr gönül dediðin
Destur isteyeceksin önce her bir kapýdan
Bir karýnca adýmýna destur alýrsan, þükredeceksin

Han Duvarlarý’na bakacaksýn Faruk Nafiz’in (Çamlýbel)

“Bizden evvel buraya inen üç dört arkadaþ
Kurmuþtular tutuþan ocaða karþý baðdaþ.
Çýtýrdayan çalýlar dört cana can katýyor,
Kimi haydut, kimi kurt masalý anlatýyor”
Demiþ ya üstat hani o, þiirinde;

Sende, kimler konup, göçmüþ bu fani handan!
Bunu iyi belleyip, çulunu dar sereceksin..


Yok!
Taptuk Dergâhý deðil yüreðim
Öyle “Himmet” dileyerek giremeyeceksin
Kýrk yanmalý candýr, bir-de gördüðün
Merhem çalacaksýn önce her bir yaraya
Bir katreye kabuk olsan da bekleyeceksin

Sýnamýþ ise Taptuk, Yunus’u bile
“Odunum eðri deðil” demek nafile
Maksat, kapý eþiðinde dal iken, dönmekse güle
Yanýyorken her zerren yaradan ile
Kendi küllerinden yeniden doðmayý bileceksin


Yok!
Yunus deryasý deðil yüreðim
Öyle “Yaradan’dan ötürü hoþ görü” dilemeyeceksin
Cümle pirler nefesidir insan dediðin
Gül açtýracaksýn önce her bir gönül de/
Senden içre sen, olursan/ ancak, gül dereceksin

Geleceksin bu kapýya her seferinde
Yolunun ýþýðý parlayacak alýn terinde
Ýster geçmiþte yaþa, ister bu günde
“Nimre Dede” gibi günün birinde
Belki “Özde ben bir ÝNSAN olmaya geldim” demeyi bileceksin


Yok!
Veysel Sazý deðil bu dinlediðin amma/
“ Koyun kurt ile gezerdi, fikir baþka, baþka olmasa”
Ne demek? Ýyi belleyeceksin!
Sende- onda- bende gizli, her bir gördüðün
Aþk ile yürüyeceksin önce gönül gözünle
Ak Güvercin kanadýnda bir gün belkide
O sýrra erenler le yol gideceksin

Doðruyu izinden bil, gözünden taný
Yoktur bunun kadýný, ya da adamý
Edep ile yol alanýn caný ol, yahut cananý
Veysel gibi, sende günün birinde /
belkide, insaný sözünden bileceksin


Yok!
Mevlana kapýsý deðil yüreðim
Öyle “Ne olursam olayým, geleyim” demeyeceksin
Göz, göz petektir yürek dediðin
Tevekkül ile uçacaksýn önce umman içinde
Bir göze bal olursan/ ancak, aþk ile döneceksin

“Hamdým, piþtim, yandým” da demiþ Mevlana
Hamlýðýn özrü, içindedir bizzat-i
Piþiyorken aþýna, damla su deðdirmezsen/
Ýlla ki Yanmanýn sýrrýna bir gün sende ereceksin
Ýþte o gün “Ýnsaným, Ýnsana geldim" deyip,
Kýrk yanmalý bu yürekte BENÝMLE ÖLECEKSÝN.!

Meral Adak



Sosyal Medyada Paylaşın: