UZAK YOLUN YOLCUSU HOŞÇAKAL..!

Bir akþam vakti...

Çýðlýklardý, etrafta yankýlanan.
Acýydý,
Feryattý, evreni saran.
Her yer karardý.
Dünya durdu, saatlar durdu sanki;
Ateþler içinde,
Ateþlerde, Yanýyordu insanlar.
Ýsyan ediyordu sevenleri.
Evlat acýsýyla, sýzlanýyordu bir anne.
Ve Bir baba. Ve, canlarý,
Can dostlarý,
Bakkalý, kasabý...
Ateþlerde, Yanýyordu insanlar.
Ateþler içinde...

’Acý haber tez yayýlýr’

Telefonlar, telefonlar...
Acý acý çýðlýklar...
’Metanetli ol caným, acýn acým..!’’

Gözleri þaþkýn, korku dolu,
Küçük bir çocuk;
Babam nerde?...
Diye, soruyordu aðlamaklý,
Ýsyankar...
Acýnýn çýðlýklarýydý,
Etrafta yankýlanan.
Gökyüzünün gözyaþlarýydý,
Bizimle aðlayan.
Çaresizlikti aðlayan...

Bu gidiþ ne zamansýz bir gidiþ?
Ecele yenik düþüþ.
Bu yolun dönüþü yok...!
Demek ki;
’Hoþçakal demenin zamaný’ gelmiþ!..

Sevgiyle, sevenlerinle
uðurlandýn sonsuza,
Bir gece vakti, ansýzýn...
Ne çok sevilirmiþsin meðer
Bizden baþka.
Ne çok sevenin varmýþ,
Dualarýn, Gökkubbede yankýlanýrken
Dostlarýn sana, ne çok aðlarmýþ,
Canlarýn can_ý yanmýþ, kavrulmuþ...


Uzak yolun yolcusu;

Gitmek, bu kadar kolay mýydý?
Bilinmez yolun yolcusu,
Gitmek bu kadar kolay mýydý?
Ardýnda sevenlerin aðlarken...
Gitmek, bu kadar kolay mýydý..?







Sosyal Medyada Paylaşın: