Yalnýzlýðýmýn gölgesi zuhur edince duvarlarýma
Ýrkilir odamýn Lambalarý
Sönerler birer birer
Önce odamýn ýþýðý ardýndan þehrin tüm ýþýklarý dalar uykuya ,
Benden evvel.
Kalakalýrým .
Yalnýzlýðýn kanadýna takýyorum esaretimi
Ruhum ruhunda mülteci,
Yokluðun ile varlýðýnýn bilinmez dehlizlerindeyim
Sonsuzluðunun Coðrafyasýný ezberliyor ayak bastýðým her sýnýr
Yokluðunun Notalarýnda Raksediyor ýslak parmaklarým
Sessizce aðlatýyorum inleyen dizelerimi ,Koklayamadýðýn Her Sayfaya.
Bu þehir mi tenha yoksa insanlarýn nankörlüðüne dayattýðým mesafelerim mi?
Bilmiyorum .
Yalnýzým.
Soðuk
Sessiz
Karanlýk ve
Bomboþ , Her yer.
Boðuluyorum .
Denizsiz,
Yaðmursuz ve
Su’suz
Tenime mil deðmeden
Ölüyorum .
Benim gibi nice yalnýzlar vardýr bu yaban gecelerde,
Kimbilir?
Kuyrtu sokaklarda sýzan biçare Ayyaþlar
Zemheriye vaktinde üþüyen Ebabiller
Yaðmurdan ýslanmýþ zavallý Kedicikler
Gökte parlayan yýldýz ,ona küsen Ay
Belki de herkes Benim gibi Yalnýzdýr.
Her canlý Yalnýzlýðýnýn gerekçesini yaþýyor bu Alemde.
Kimi Hala Yaþýyor ,Kimi de çoktan Canýný Can’ýna teslim etmiþ.
18 ÞUBAT 2013 / Ý Z M Ý R
YZN :K.merve YALÇINKAYA