hiç aklýnýza gelir miydi
nane, kekik kokusuyla
bir dostu anýmsamak,
dostluðu, kokusu tüten
bir tas sýcak çorba sanmak;
o bunu hep yapar,
bilir þiir, þair kýymetini...
kýy/metin’i
ince ince kes
nane, kekik gibi
çek içine nefes nefes!
duydun mu þiirin kokusunu
bir de geceleyin
ya da yarýsýnda gecenin
kalkýp bunu okusun mu?!
böyledir Metin aðabey
nasýl tüterse esrik akþamlarýn
gece yarýlarýnda çorbacýlarýn kokusu,
onun da þiirinin dumaný tüter
kokusu burnunda biter;
o hep sýmsýcak
dostluklarýn koynunda yiter...
anlatmaya yeter mi mürekkebin
bir gün Abdülkadir, bir gün Yesenin,
sonu nereye varýr bakalým
yakasýný ölüm terkeder mi,
ya senin;
benim yani,
dumaný tüten þiirim var mý hani?
Þaban AKTAÞ
27.11.2002