sesler duyuyorum þu turuncu buluta doluþmuþ umutsuzlukla kimyalanmýþ an gökyüzünde gri bir sýkýntý sanki usulca tutuþuyor þiirler ateþime kardeþtiler hüznü sevmeyene deðmezler
suskunluðuma sýðýnmýþ bir kaç sessiz harf topallayarak geliyor þüphe bakakalmýþým göðe boynum býkmadan taþýyor baþýmý aklým arzuladýðý anlamý fethetmeye hazýr bu kul istiyor ki tebessüme sarýlsýn gönül homurdanýyor soluðum býkkýnlýk inancý sorguluyor doða bana aldýrmýyor haddini bil Nietzsche kundaklayabilirim daðlarý
gök bilir beni ve leyla-k rengi duvarlar bu þehir ömrümle randevuda ömürler ki hep parçalar sokaklarý yahut sokaklarda çoðalýrken gölgeler ipince yalnýzlýk, yaþamsýz hiç bilge rüzgâr, geçmiþ çaðlarýn kýrlangýcý anýmsadýklarýmýza çarp önce biz öldürdük kendimizi paslanýyor suskun göllerin böðründe nilüferler
çocuktuk küsmüþüz, þafaðýn anahtarýný alýp dönmüþüz sýrtýmýzý palavracýlara kalmýþ büyüklük ahmak ve yalakalar baþ köþesinde düzenin yine gölün tüm nilüferleri üzülecek
kendi çölümüz gibi tasarlanmýþ dünyaya yine fersiz baktým metafor aðzýmýn içi yine falçatalý küfrüm çok
kimse yok insanlýk unutkan
elma dedim çýk
bana bir gölün çýplaklýðýyým de sevgilim bak düþten nilüferler yaptým göldeki görüntüyü yüzüne doldurdum gamzelerinden açýlan bir kapý, sonra bir sandal
kimse yok insanlýk unutkan
kayýp sevgiyi bulmalýyým
hüznüm, hüznüne emanet...
Sosyal Medyada Paylaşın:
çöldeki kelebek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.