Dökün Beni Denizlere

çocuklar masallara, türküler halaylara doymuyor artýk
bu öfke , bu çirkinlik
sildi izlerini denizlerde gezen maviliklerimizin
aman deðmesin kimliðimize yaslý annelerin sesi
kaybolmaya razý hayaller, gerçeklerle
kalmadý artýk sevdaya dair tasalanmalar









göðün en suskun yerinden karýþsam güne
körfeze martý taklidi yapsam
çok uykusuz kaldým Tanrým çölün avuntusuz genzinde
izin almadan soyundum mavinin kardeþliðine

sevdamý göðe salsam
hüzün düþse kirpiklerime
gözlerimden topraðýn bereketine
sevdiceðim anlasa bu kokuyu nerden hatýrladýðýný
yaðmuru neden bu kadar çok sevdiðini
yýkanýp yýkanýp giyinsek inancýn gömleðini

özlemenin en masum gelinciði olsam
daða taþa yaksam katlanmanýn türküsünü
çayýr kokusunu içime çeksem
yine de ele avuca sýðmaz kederim
teneke bir saksýya eksinler beni sevdiðimle


yüreðimde ateþ büyüse büyüse
yine de üþürüm vahþi dünya düzeninde
sarsa kollarýný güler yüzlü tüm þiirler
umut ve düþten kalma bir avuç kül olsam
dökün beni denizlere











Ýzmir bana bir köy olduðumu fýsýldadý
þu dünyaya, þu aya, þu kuþlara
hýþýrdayan kavak olduðumu
dingin ve âþýk salýnsam
bir rüzgârýn akþam serinliðiyle...






Sosyal Medyada Paylaşın: