UTANÇ VE ONURSUZLUK
bazen sözcükler tükenir geceleri
diyecek çok þey var biliyorum
yuvasýz fahiþeler gibi ortada kalýyor insan
üstelik çýrýlçýplak utanýyorum
bir kanserli hücredir bu
kemirir sinsi sinsi depreþir durur
bitkin karanlýklarým aðarýrken sabahla
sipersiz sokaklara dökülürüm
caddeler dar ve zor
caddeler gömülmüþ düþlerle dolu
gün gelir
alýr gücünü susamýþlýðýmýzdan
tükenmez yollarýna doðrulur kýrlangýçlarýmýz
bazen sözcükler tükenir gündüzleri de
zindan zindan örülür yaþamak
acýmasýz bir fýrtýna kopar sana doðru
dur durabilirsen ayakta kavgasýz
hey bulanýk günlerin körebesi
yýlgýnlýklarýn örümcek aðý
iþte doðurgan sözcükler aþklarým benim
öpüþmeye görelim bir
tut tutabilirsen yýk yýkabilirsen
ben kasýrgayým
karanlýk oldubittilere kýskývrak
yaþamak deðirmeninde artýyor utanç
insanlar neden neden insanlar
nabýzlarýna bu denli tutsak
özgürlük pýnarlarýný emerken sözcüklerim
yakar yýkarým onursuzluðu utancý kahpeliði
yokuþtur gördüðün düzlük yollar dikenlidir de
dikensiz bir güldür insaný ölümüne sevmek
Ýhsan TOPÇU
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.