İzin Ver Renklerinden Öpeyim Ey Büyük Aşkım

Ben seni uzaktan, çok uzaktan
Baþkalarýnýn anlattýklarýndan tanýyorum;
Babamýn elimden tuttuðu zamanlardaki
Çocuk aklýmla hayal-meyal hatýrlýyorum;
Bir de sana gelenlerin,
Senden dönenlerin betimlemelerinden Ýstanbul...

Çocukluðumun o saf yüreðine neler konduysa
Ve neler yazýldýysa o tertemiz dünyama
Onlarla yaþatýyorum seni,
Onlarla besleyip büyütüyorum
Gönlümün kýyýsýnda kendime saklýyorum Ýstanbul...

Hiç deðiþmedi o küçük yapraklý gönül defterim
Ve hiç kimse bilmedi, neydi sana dair düþlerim...

Senle olmak, senle yaþlanmak, seninle þiirleþmek
Baharýndan hiç çýkmamak ne muhteþemdir
Biliyor musun Ýstanbul?..

Ýtiraf ediyorum ki: eksiðim, yoksunum senden
Ama yine de çok üzülmüyorum!
Olsun diyorum, tanýdýðým kadarýyla varsýn ya bende
Ve olduðundan da çok seviyorum ya seni
Bu da yeter bana!..
Eklemeler yaparým o küçük defterime
Anlatýrým kendimi sana, seni de bana
Olur biter, tanýþýrýz böylece...

Duyuyorum; öyle güzel, öyle alýmlýymýþsýn ki,
Mýhlanýp kalýrmýþ gözler üzerinde!
Rengarenk bakarmýþsýn gelip-geçene
Dillerde þarký, yüreklerde ömre bedel sevdaymýþsýn!..

"Gel de piþman olma, gel de eksilme, kýskançlýktan ölme"
Diyorum kendi kendime Ýstanbul!..

Martý çýðlýklarýndan
Vapur düdüklerinden söz ediyorlar
Demek ki diyorum;
Allý-morlu gümüþ pullu balýklara kucak açan
Göðün mavisiyle ruhunu okþayan
Bir de denizi varmýþ Ýstanbul’un...

Limanlarýn, gemilerin,
Kýyýyý okþayan baþýna buyruk dalgalarýn;
Hatta tramvaylarýn, büyük-küçük otobüslerin...
Daha kim bilir anlatýlmadýk ne çok þeyin!..
Þehirden çok ülkeye benzermiþsin,
Gizemli bir asalet varmýþ duruþunda,
Koca bir tarih gizliymiþ mahzenlerinde;
Köþklerin, saraylarýn, camilerin, köprülerin
Tepelerin, baðlarýn-bahçelerin
Ve dillere destan Kýz Kulen...

Bilsem ki; boyalarým hiç solmayacak
Kaðýdým küçük gelmeyecek,ellerim titremeyecek
Ve cesaretim hiç kýrýlmayacak
Ýnan bana; beynimle, yüreðimle
Gönlümün en beyaz sayfasýna
Hakkýný vere vere çizeceðim o muhteþem yüzünü.
Hayalimdeki o asil duruþunu
Gözlerindeki o buðulu bakýþýný
Asacaðým gökyüzüme Ýstanbul...

Ben ne çok eksilmiþim karþýlýksýz aþkýnla
Uzaklýðýn ve yokluðunla Ýstanbul!..

Rukiye Çelik
ANKARA/ 10 Þubat 2013


Yeþilin hiç solmasýn
Denizinin ve göðünün mavisi hiç kirlenmesin
Gözlerindeki o sevdalý bakýþ hiç tükenmesin
Asaletine leke sürülmesin
Ey maðrur duruþlu Ýstanbul’um...

Sosyal Medyada Paylaşın: