Son öpücük…

Gizemli sayfalara saklamýþ sanki…
Yaz, çiz ve sonra yýrt at.
Hayret etme sevgili…
Dudaktan zehrimsin, ölüme ne gerek…
Bedenden nehrimsin, sessizliðe ne diyek…
Sende saklan, kabuklara...
Nede olsa,
Paranoyak hayatýmýzdan baþka bir þey yok.
Sevgilinin ilk söz demini beklemeden çiz ve git.
Kendimize güvenmeden portrelileri aralýyoruz,
Ekmeðin son lokmasýný kusuyoruz gönlümüze…
Sayfalar daralýyor, insanlar geniþliyor ömrümüze…
Sigara izmaritlerini serpe serpe atýyoruz dudak uçlarýmýzla.
Müze gibi saklanýyor fikirlerimiz.
Sapýklýk, insanýn ruhunda olsa gerek,
Karýncanýn ömrünü mü aldýk yoksa…
Gözlere perde mi indi? Yoksa ben mi perde gördüm?
Kabuktan yapýlmýþ oyuncak, insanlarýn yüzü mü olacak?
Alttan minare, üstten fark edilmedi mi?
Ölümler yuva ördü, insanlar neyi gömdü?
Katiller kahraman oldu. Kaybolan yüke ne oldu?
Yastýða baþýmý koyan aþký mý oldu,
Ya beni sivrisinek gibi soyana ne oldu?
Bir euzu ile biter mi bu iþ?
Aþkýn adýný seviþmek,
Sevginin adýný öpücük mü koydular?
Beden senin neyine…
Ey çulsuz insan!
Aþkýn dirhemi dururken,
Sevginin adý ruhken,
Niye uðraþýyorsun insan!
Al gönül pareni, sev nede olsa sende bir harami…

Hikmetullah Yetkin

Sosyal Medyada Paylaşın: