Şimdi...(Ödül alan şiir)

Benden alan yýllara üzülmüyorum,
Boþ geçen aþk kokularýndan örülmüþ acýlarýma üzülüyorum.
Oysaki nedensiz baþlamýþtý her þey…
Bir kuþ uçumu misali…
Beni seven yýllarýn hiç olmadýðýný ansýzýn düþünüyordum,
Zevkle okuduðum o süslü sevgi saltanatlarý…
Seviyorum deyipte hiç sevmeyen bir kadýnýn yapmacýk aðlamalarýna susamýþtým.
Her zaman ki gibi aldanmýþtým çift sözüne..
Kuyuya atýlmýþ bir kova…
Her su sýzdýðýnda batmaya meillenen yorgun âþýk gibiydim þimdi…
Basit kelimelerin saltanatýna uðramadan usulca düþündüðüm,
Bana bakan o yapmacýktan uzak gibi görünen gözlerinim þuan…
Nefes almadan o basitsizlikten uzak,
O kuyudan hiç çýkmayan esrarengiz kovayým þimdi.
Bedenime her çizdiðin desende bir anlam çýkaran,
Portreyim þimdi…
Bedenimle savaþýrcasýna darbeler indirerek renk topluluðu açman,
O topluluklarda beni benden alaným þimdi…
Biliyor musun?
Benden beni yok edeni…
Beni bensiz yapan elma þekerlerini…
Kaldýrým aðýtlarýný süslemiþtim,
Bedenime kýlýf uydurarak kaçan günler için…
Sözlerimi tamamlamadan,
Bir þey demeden
Gitmeyi bilmeyen sevgilinim þimdi…
Dudaklarýmda son mührü vuran,
Kalp zehrini nezarete ataným þimdi…
Vedanýn ömre bedel olan,
Sebepsiz vasiyetinim þimdi…
Aþkýn mayasýnda,
Zehir koyaným þimdi…
Aslýnda…
Aslýnda…
Ýdam safhasýnda
Senin için ölenim þimdi…


Yazýlma Saati(01.18) 30.10.2012 Hikmetullah Yetkin


Sosyal Medyada Paylaşın: