BİTMEYEN UMUTLAR

Benim hiç bitmeyen umutlarým vardý
Nezaman penceremin önüne konan
Bir kuþ görsem dalýp giderdim uzaklara
Benim üstelik yalnýzlýðýmda vardý
Hiç bitmeyen ve sürekli çoðalabilen
Ben hiç tükenmezdim o duygularýmda.

Gecenin karanlýk ufkunda beliren
Tutunamadýðým bir yýldýz gibiydiler
Avuçlarýmýn arasýnda yitip giden hisler
Beyaza çamur bürümüþçesine
Sývýyordu ruhumdaki izlerimi siyah
Var olma nedenimi arýyordu gözlerim.

Bir delinin aklýnda ki uçuk kaçýk
Ve bir okadar derinden düþünceler
Sarmýþtý aklýmda ki kalabalýklarýmý
Çoðunluðun olduðu yerde yalnýzdým
Ve kurt kapaný gecelerin ardýndan
Doðan güneþe merhaba diyordum.

Oysa ki yaþadýðým karmaþýklýkta
Öylesine yarým kalmýþlarým vardý ki
Susmanýn hazzýný yaþýyordum gizlice
Benim hiç kimsenin anlayamadýðý
Bir dilde yaþadýðým duygularým vardý
Çýlgýn bir opera sanatçýsýnýn sesinde.

Tamda aradýðým o ince noktayý
Bulmuþken bir ses çýka geldi aniden
Kulaðýmda ki tüm paslarý siliverdi
Ve bir af çekesim geldi derinden
Kývamý tutturulmuþ bir tatlý gibiydi
Ömrüm boyunca dinlediðim tüm þiirler.

Ufuk GÜNEY
Sosyal Medyada Paylaşın: