SEFAHAT
Güneþ boy veriyor, inadý yenilirken gecenin,
Yep yeni düþlerim; döþünden seyri sefer ederken,
Gurbet tahtasýnda yazýlmýþ bedeli yevmiyenin,
Hatýralardan biri bir diðerini terk ederken.
Sancýlý doðum baþlar, ürker üzerine hecenin,
Seyyah olup batar üstüne dinlenen her hecenin.
Akþamlarýmda; günü deþifre eder zalim tenim,
Karýþýk sevdalarým týrmanýr mabedin baðrýna,
Zehrini kalbime kusar, aþüftedir bu bedenim,
Sükunetin dilinde gururum dolaþýr çaðrýma.
Bereket kapýsý çöle doðru irkilip gidenim,
Yol yol daðýlýp vahalarda; al al güller bitenim.
An gelir, kuþlar uçar çok uzaklara buralardan,
Defterin nakþýyla yazýlýr düzmece harflerimiz,
Sýðýnýr gölgenin dansýna resmeden sýralardan,
Perhizinde düþe durur; az yemekli sörflerimiz.
Sun testini ferah eyle, gel baþýma oralardan,
Koyu bir dem düþürelim; en son kalan þuralardan.
Ne dersin ;böyle keþmekeþ halinle, nerde taharet?
Ýsmini düþe yazmýþ giderken serseri mübaþir,
Kahinlerin dillerinde ne görünürse kehanet ,
Temizler mi bilemem, yoksa süpürür mü teneþir?
Zaman doldu, içlenme; yok olmakta yer ,gök , kainat,
Müjde sana ey kul! haþra dek sürer; en son sefahat.
02-02-2013
Hayrettin ÞAHÝN