kimin aklýna uyduysak; ömrümüze yetti ev sahibi olmak hayali ama birileri benim ömrümden çocuklarýmdan çalabildi nasýl vicdanlarý elverir bilmem, anlayamam insanlýðý anladým kâr kalýrmýþ, herkese elden çaldýðý
ya sözde hayat arkadaþý dediðin koynuna aldýðýn kadýn önrünce kazandýðýný verdiðin bir kaba inþaatýn kapýsý penceresi olsun diye “haným bileziklerini” dersin sanki baþkasýna kalacak gibi senden “tapu” istesin evladý olsa neyse, hanýmýn benden ayrý cüzdaný
bu aymazlýk ne akla hizmet, Allahým bu ne izan can yoldaþý olur mu böylesi bir kadýndan kimin için çalýþtým bunca zaman, kimin için kazandým ben kimin için niye aç kaldým, nerede oðlum kýzým her birinin benden g/ayrý muradý
ben çalmadým çarpmadým, diyebilmek adýna, yaþadým ne kayýrdým, ne iltimas, ne zerre rüþvet, ne de bir kýç yaladým ama gördüm ki ahlak izan bilmezler, fahiþeler, deyyuslar kapýlarýnda! en yücem.. Devlet-i Aliye-yi el pençe divan tutarlar.. geç anladým “onurlu olmak beþ para etmezmiþ” ne acý
an geliyor insan,! “yeter artýk be” diyor feleðe kahrediyor ilahi adalate, toprak beni çekiyor mu ne! yorgun argýn gittiðim yolun neresindeyim… diye düþünmekten vazgeçiyor insan her keresinde kendiliðinden kabulleniyor gidiþatý
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Çelikli. Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.