düþünden uyanan kar çiçeði,
üç günlük ömrünün
ilk gününde bir bahar kelebeði
yuvadan ilk kez çýkmýþ
kanatlanmaya çalýþan
yavru kuþ ürkekliðindeydin,
tanýmak istiyordun ateþi ve suyu
gölgesinde þefkatimin
silmiþtin yüreðindeki korkuyu...
gözlerin minik bir serçe
bir de minicik çantan vardý senin
her genç kýz gibi
içinde makyaj malzemelerin;
parfümün, rujun, rimelin...
herkes çok beðenmiþ, sevmiþti seni...
çýlgýnca eðlenmiþtik;
anýmsa, güzel atlar ülkesinde
ömrümün en unutulmaz
en çýlgýn türk gecesi
ay düþmüþtü gökten yere;
gökyüzü kraliçesi
bir ateþ topu yuvarlanýyordu,
ay güzeli sevda seli
kýzýlýrmak b/aþka akýyordu...
sen coþtukça coþuyor
b/aktýkça sevdayla
ben karadeniz oluyordum
köpük köpük köpüren
bir öm’rü alýp götüren
aþkýn ile doluyordum...
o günün ertesiydi
üstüne parfüm sýktýðýn
kâðýttan beyaz bir güldü
kokusu sindi düþlerime
ellerin ile gül teninin...
ne zaman bir þi(i)rin düþerse kâðýda ak
ellerin yumuþacýk
kar beyaz bir mendil oluyor selpak;
sesimi duyar mýsýn bilmem,
inanmaz isen gel de bak!
sana yazdýðým þarkýlar
hep yarým, hep yarým
çalýp söylesem
týkanýr kalýr, aðlarým
damla damla gözyaþým
yüreðim yaðý tükenen kandil
ateþi sönen, küle dönen fitil...
bil ki bu þarkýlar benim deðil senin,
kokusu düþlerime sinen
bir beyaz güldür tenin...
Þaban AKTAÞ
04.02.2013