KİMİ SEVDİYSEM ÖLDÜ

Hayatýmda kimi sevdiysem hep gittiler
Bir defasýnda birini çok sevmiþtim
Onu her görüþümde, elim ayaðým titriyordu
Nezaman yanýna sokulsam
Sanki ölecek gibi hissediyordum kendimi
Aklým gel gitleri yaþýyordu olduðum yerde
Heycandan dört dönüyordum
Ona sokulabilmek,onunla göz göze gelebilmek
Beni öylesine mutlu ediyordu ki inanýn anlatamam
Ona olan sevdamý anlatmaya kalksam
Söyleyecek olduðum,tüm kelimeler tarifsiz kalýr
Onu her görüþümde dilim tutuluyor
Avuçlarýmýn içi terliyordu
Nefes alýþ veriþlerim deðiþiyordu
Sanki kabim yerinden fýrlayacakmýþ gibi
Hissediyordum kendimi
Dilim damaðým kuruyordu sanki
Yemekten içmekten kesilircesine
Bölük pörçük düzensiz yaþamaya baþladým
Bir defasýnda elinde bir kitapla
Bizim evin önünden geçiyordu
Öylesine asil duruþu, ve bakýþý vardý ki
Mahallenin tüm kýzlarý ona bakardý
O ise kendi yolunda aðýr aðýr giderdi
Bir gariplik bir gizemlilik vardý onda
Hiç bir zaman çözemediðim bir gariplik
Sonra zamanla uzaktan sevmeyi ögrendim onu
Eve giriþ çýkýþ saatlerini
Odasýnýn ýþýðýnýn saat kaçta söndüðünü
Ve gün içinde neler yaptýðýný merak ettim
Onu uzaktanda sevmeyi kabullenmiþtim artýk
Bir gece çýðlýklar içinde uyandým
O esrarengiz gizemli adam
Odasýndaki mum ýþýðýndan farkettim ki
Bir ileri bir geri yürüyordu
O küçücük oda sanki onu boðuyordu
Ve bir anda tereddüt etmeden
Boynuna ipi dolayýp kendini oracýkta astý
Ve bir gerçeði biraz geçte olsa anladým
Ben kimi sevdiysem ya gidiyordu yada ölüyordu
O günden sonra hiç kimseyi
Sevmemeye yemin ettim
Çünkü hayatýmda kimi sevdiysem
Hepsi birer birer ölüyordu
O yaþadýðým kara günden ihtibaren
Hiç kimseyi sevmeyeceðime
Kendi kendime söz verdim
O gün bugündür,sevdiðim insanlarý
Yaþatmak adýna,hiç kimseyi sevmiyorum...

Ufuk GÜNEY




Sosyal Medyada Paylaşın: