Kızıl Nehirler

Gök gürlüyordu o gün sürekli
Sýklattý hava,
Yaðmuru bekliyordu çocuklar
Karanlýk maðaralarýnda.

Göz gözeydi tüm insanlýk
Diz dize titriyorlardý.
O zaman henüz yoktu ayrýlýk
Bir bulutun altýnda zaten
Ilýman uçan bir leylek katarý kadardý kalabalýk…

Ne meyveler düþtü dalýndan
Ne yýlanlar öptü dudaðýmýzdan
Zehir içtik azap dolu
Kovulurkenki gibi, o mevsimsiz sýladan.

Aciz
Ve bölünmüþ yüreðimiz
Günahtan;
Kýzýl þafaklarda
Bugün hala kanýmýzý donduran…

Þimdi sular kirli yüzümüze ayna
Bakmak olmuþ kaderimiz
Bu sonsuz karanlýklarda.

Ne kin ektik topraðýmýza ki
Sulamaya doymadýk hala;
Gözlerimizden akan bu yaþlar
Yetmez olmuþ artýk susuzluklarýna.

O çýðlýðý
Duyarým hala her çocuðumun doðumunda!
Vahþetini kutsuyorum
Çaresizce yalnýz kalmamak adýna;
Ki mecburendir artýk
Seviþmelerimiz bile dönüþüyor canavarlara.

Bak bu kardeþim!
Fark etmez herhangi birisi
Yaþayan her canlý benim bir ikizim.

Cezamýz þimdi Ummanlara,
Sisip gibi sisler içinde susup;
Taþýmak olmuþ kana kana
Birbirimizin günahýný her daim…

Sosyal Medyada Paylaşın: