Bugün sobaya attýðým son kömürle ýsýnacaðým. Peki yarýn.. Yine sensizlikten üþümeyecek miyim yýlýn en yalnýz gününde? Yine kaybolmayacak mýyým seni düþünmeden geçen her bir saniyede? Belki bugün deðil ama yarýn seni unutacaðým..
Bugün yine unuttum diye yalan söyleyeceðim kendime. Peki yarýn.. Yine doðrularý yüzüme vurmayacak mý göz yaþlarým? Yine kaybetmeyecek miyim mutlulukla yaptýðým son savaþý? Belki bugün deðil ama yarýn mutlu olacaðým.
Bugün yine mutluluk maskemi takarak dýþarý çýkacaðým. Peki yarýn.. Yapacak ne kaldý ki seni aklýmýn en derin kuyusundan çýkaracak? Belki de kabullenmek gerek. Tek sensin bu kadar acý verirken hala vazgeçilmez olan...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Kaf-Kef Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.