GİDENLER

Annemin kýzýyým ben!
Annemin naftalin kokulu sandýðýnda çeyizim.
Unutulmuþ, evde kalmýþ bir kýz misali,
Gelinlik çaðý geçmiþ, beklemekteyim…
Kanaviçelerde umudun dikiþ iðnesi,
Usumun kasnaðýnda iplik iplik iþlemekte.
Aralýksýz aðlayan yaðmurlarýn,
Kulaklarýma damlayan þimþekleri çakmakta.
Yalýnayak kervansýz kaçýrýlan,
Kýzlarýn ardýndan gidenler;
Yol yol, dað dað, ýrmak-ýrmak..
Suyundan içilmeyen kör bir çeþmeyim ben!
Yüreðimin künyesine hicret yazýlmýþ.
Anýlarýn gözbebeklerinden,
Kýnalý ellerinden öperim…
Aðýtýný ardýndan yýllarca yaktýðým ,
Ruhumda gizlediðim, fermansýz gidenler..
Yaþlý bir insaným ben,
Ayaklarýmýn nasýrlarýndan, düþerek giden
Ve üzerinde güneþin doðup battýðý,
Baðrýný sýcaklýðýmla daðlayan yüreðinim ben!
Duvarlarýmda resimlerin yankýlarý,
Penceremde hüzünlerin gölgeleri var.
Yüreðime elemi akýtýp, heybelerine doldurup,
Hicranla kuþanýp bedensiz gidenlerin…
Eski ve köhne bir sevdayým ben!
Kalbim baþkasýnýn elinde miydi?
Hazin bir ayrýlýk mýydý sonumuz…
Havada biriken kara dumanlý bulutlar,
Gürleyerek suyu topraða býrakan,
Dinmeyen gözlerin yaðmurlarýyým ben!
Kulaðýmda yanýk ezgili türkülerin,
Selanik’ten Edirne’ye söyleyerek gidenlerden..
Dallarý kesilmiþ ulu bir çýnarým ben!
Seher vakti saçlarýmý okþar rüzgar,
Her mevsim yapraklarým acýlardan yere düþer.
Ellerimin titrek ninnisi sallanýr beþiðimde;
Dünyanýn bütün çocuklarý aðlamadan, rahat uyusun diye…
Dönmesini beklerim, býkmadan-usanmadan,
Beni benden alan, apansýz gidenlerin…

Yazan Figen ANAR


Sosyal Medyada Paylaşın: