Ateþ denizlerinde mumdan kayýklarla
Saðlam mý tekneler aþklarý geçmeye
Güç
B.Necatigil.
Yandýkça mum, ateþ
Ateþ ateþe hangisi kül
düþler çýrýlçýplak üþür
kendine, deðmez güneþ
sýrrý ayân aynadan miras
zamaný suyla tartan ateþ
ve içimde unuttuðum ben
konuk gözlerle sorguda
o ‘ yalandý belki
renkleri yitik gökkuþaðý
ýslaðý olmayan þebnem
hangi kilit hangi kapýya
hangi anahtar …
insan…insana
dönüþ yok artýk
yar arýndan
yaralarýn bakýþtýðý boþluktan
sen ey uzak hayat
sen hep karþýmda olan
bir anlýk selâmý tanrýnýn doðmamla
sýrat kurdum ateþten
bir ayaðý kadýnca gözyaþým
bir ayaðý aþk
o ‘ râmdý
çöktükçe içe
ten iplik iplik uz
seyirtisi bir bakýþ kaya
çoðala çoðala dað gölgesi
“ ateþ almaya gelmiþ “ dilinde paslý türkü
O gün ‘ ahlý adaðýyla suçüstü
gördüm
aþkýn yaþý duyduðum kadardý
kandýr ma beni
su kalbinde alev girdaplanýr
kar çiçeði dilinde güneþ
aheste besteler serinliði
serin ki dokunmaya bereket
öpüþü dudaðýndan
an ý karardan sil’ ahlý
kudretten çekilmiþ tetik
o ‘ kurdu sanki
bengi gönlü aþk ecesine
harf harf ýþýktan taç
zembereðin belleksiz vaktine
gördüm
gök ihtiþamlý suskun
içerken þimþekleri
sýyýrýp geçerken alevi, ibrahîmi
bir nefesle çekerken içine
göðün kara deliðini
o ‘ yârdý
çünkü çukur
düþ – erken çoðaldý aðýr
karanlýk gölgeli söz
ses tininde ihanete sýðýnaktý
O ‘yâr dý dibini sabrýn
O yardý avuç ayasýnda yazgýyý
O yardý suyun yataðýnda bulunamadýðý
O sandý
öz et sanrýlý sancý
ben ona
Þükran AY