pembesi gül
mavisi deniz
boyalý bir okulun önündeyim...
bahçede kolkola kýzlar
hepsinde de ayný forma,
belleðimde yýllar öncesi
canlanýyor birdenbire;
burasý bir kýz meslek lisesi,
sesime karýþýyor
sevdiðim kýzýn sesi...
üç güzel yýlý
neþesi, hüznü ömrünün
burada açtý
o tomurcuk gülün...
yürüdüm üzgün üzgün
kaldýrýmlarda döþeli
parke taþlarýný süzdüm,
anlamý büyük bu yolun
görüyorsun ya
hâlâ tarifi imkânsýz
duygularla dopdoluyum...
haykýrsam
þimþek gibi çakarsýn,
bulutlarýn içinden
çýkagelir bir kýz
yaðmur olur bakarsýn,
böyle güzel bir aþktan
nasýl olur korkarsýn?!
ne beni ne seni
hâlâ anlamýþ deðilim,
gerçek olan bir þey varsa
o da seni sevdiðim,
inanýlmaz bir servetin
tek sahibiyim,
yüreðime gömdüm seni
aþkla ödedim bedelini...
hiç kimse sana
bu kadar çok sevgi veremez
alamaz yüreðimden seni,
hiç bir þeyi ve kimseyi
senin kadar çok sevmedim...
pembesi gül, mavisi deniz
bir okulun önündeyim,
en acýlý, en kederli
en keþmekeþ günümdeyim...
Þaban AKTAÞ
11.01.2001