O EVDEN GİDİŞİN

Ýlk defa bu kadar yalnýzdý bahçe
Titreyecek kadar soðuktu,
yabancýydým bu þehre
Ve ilk defa bu kadar kiþi aðlýyordu bu evde
Hissediliyordu ki sen gitmiþsin
geri dönmeyecesine

Ýçeri giriyorum çok sonra
Gözlerim dikkatli bakýyor etrafa
Bekliyor, donup kalýyor
sanki seni göreceklermiþ gibi karþýmda
Tek tek izliyor, duvarlarý,
çýldýrmýþcasýna yanan, alevlenen o sobayý
Ve aradýðýný buluyor sonunda
O buz gibi, hain odayý

Yatýyordun öyle uyurcasýna
Haykýrýyorum kalk ayaða,
dikil karþýma
Sonra sorgula,
ne bu þamata, ne bu kargaþa,
kim için bunca aðlama
Silkiniyor, kendime geliyorum
Ve anlýyorum ki boþunadýr bu çaba
Cevap gelmiyor ne bana ne de bu hain odaya

Son tokadý vuruyor
gelin olduðundan beri yaþadýðýn evden çýkýþýn
O arkana bakmadan gidiþin
Biliyorum artýk kara topraktýr yeni evin
Ve yalnýz, beyazlar içinde yüzün, gözlerin, bedenin


þimdi kime baðýrýp çaðýrsam da bana onu getirse
ince hastalýk dediler sebebi göç diye
ne istedin be illet benim annem dediðimden
ya da beni bulsaydýn,
yakýþýrdý bana daha gitmek dünyadaki tek iyi bildiðimden...


Sosyal Medyada Paylaşın: