GÖRDÜĞÜM BAHAR MI

Yýldýzlarý yere indirmiþken
Kara ve gecem sessizken
Bir daha ayý koynuma almam derken
Gözlerinde yaktým kandillerimi

Yorulmuþken zemheriyi dört mevsim bilmekten
Karda açan kardelen oluþuma aldanmýþken
Yüreðim buz tutuyor derken
Yüreðinde ýsýttým güneþimi

Çaresizliði elbise diye giyinirken
Fakirsiz dünya ve þen milleti düþlüyorken
Kollarým mutluluðu kucaklamaya yetmiyorken
Avuçlarýnda gördüm umudumu

Sanýrdým dünya gözyaþý okyanusu
Batýrýyordu gemilerimi sularýn karanlýk uykusu
Adým attýðým her yer bataklýk kuyusu
Çýrpýndýkça okþardým ölümümü

Gölgelere dönüyorken ruhum
Güneþe borçlanýyorken zemherim
Hayata karanlýkken bakýþlarým
Sevginde filizleniyor yeni baharým….

Sosyal Medyada Paylaşın: