Biliyorum,
açmayacak sabahýmýn güneþi.
Kapkara bir bulut oldu,
yýldýrým düþüren, veda sözcükleri.
Takýlýp kaldý kirpiðe,
yaðmurun sesine karýþtý aðlayan gülüþleri.
Uzanýp da tutmayý bilebilseydi elleri,
büyük bir aþkla bakabilseydi,
tutsaðý olmuþ,aþkýn renginde açmýþ gözleri.
Bilebilir mi ki sessiz çýðlýklarýn
vura çarpa yüreði nasýl kanatýrcasýna ezdiðini?
Söylesene,
duyabilir mi O nun,saðýr olmuþ taþ kalbi,
duyabilir mi,söyle aðlayan kemanýn
kýrýk teliyle söyleyebildiði, hüzünlü sesini.
Bilir mi gözleri,
aþkýn mavisiyle,kor alevler gibi bakabilmeyi?
Bilir mi o elleri,
karanlýðýn içinde bir ýþýk tutabilmeyi?
Bilir mi o sevgiden yoksun, çatlamýþ dudaklarýyla
aþkýn adýný silmeden
yüreði sýmsýcak öpebilmeyi?
Bak,kaya bile delik deþik olmuþ
sýrtýndan vuran dalgalarýn hýrçýnlýðýyla.
Seyret þimdi,
akþam güneþinin nasýl kaybolup gittiðini.
Karanlýklara boyanmýþ,gözlerimin perdelerini.
Bir çöl fýrtýnasýnýn hayalleri nasýl silip bitirdiðini
Otur ve izle þimdi...