HZ. HÜSEYİN

(Þehitlerim. Can þehitlerim 76 )
( H. 61 Hz. Ali oðlu, Kerbelâ þehidi)

Hz. Hüseyin (RA)

Hicri dört yýlýnda Medine’de doðmuþtur,
Hz. Râsûlullah’ýn ikinci torunudur,
Ali ve Fatýmatü’l-Zehra’nýn oðludur,
Meleklerin ziyaret ettiði yiðidim.

Hüseyin’in doðumunda melekler geldi,
Hz. Muhammed ve Ali’yi tebrik etmiþti,
Ali der;“Dört yüz yirmi dört bin melek geldi.”
Cennet gençleri efendisi Hüseyin’im.

Kulaðýna Râsûlullah ezan okudu,
O güzelin, adýný da Hüseyin koydu,
Melekler katýnda o gece düðün oldu,
Akikasý gümüþle ödenen yiðidim.

Akika kurbaný yedisinde kesildi,
Hz. Abbas’ýn hanýmý Ümmü’l-Fadl emzirdi,
Ondan sütanneliði yapmasý istendi,
Torunlardan bir torun olan Hüseyin’im.

O þefkat ve merhamet pýnarýndan içmiþ,
Resul dizinde durup kendini sevdirmiþ,
Hüseyin’i Cebrail bile çok severmiþ,
Beþiðini Cebrail sallamýþ yiðidim.

Ashaptan, Dýhye isimli bir yiðit vardý,
O çocuklarý sevindirmeyi severdi,
Cebrail, O’nun þeklinde elçi gelirdi,
Cebrail kucaðýnda oturan yiðidim.

Hz. Cebrail dizine Hüseyin oturmuþ,
Hz. Muhammed bu halden çok utanç duymuþ,
Cebrail; “Sýkýlma! Ya Râsûlullah” demiþ,
Cebrail tarafýndan sevilen yiðidim.

Küçük yaþlarda iken, Hasan ve Hüseyin,
Neþesi, coþkusu olmuþtur Peygamber’in,
Hüseyin, sanki kopyasýymýþ Muhammed’in,
Ebu Abdillah künyeli Hz. Hüseyin’im.

Bir gün, Hasan ve Hüseyin güreþ tutmuþtu,
Hz. Râsûlullah Hasan’ý destekliyordu,
Meleklerde Hüseyin’den yana olmuþtu,
Cebrail’in desteklediði Hüseyin’im.

Cebrail Peygamber’e elçi gelmiþ,
Hasan ve Hüseyin ondan ikram istemiþ,
Cebrail, Cennetten üzüm ve nar getirmiþ,
Cennet meyvesini yiyendi Hüseyin’im.

Meyveleri yiyecekken dilenci ister,
“Ey Ehl-i Beyt! Üzüm ve nardan bana ver” der,
Cebrail “Verme! O þeytan” deyip engeller,
Yüreði insanlýk dolu olan Hüseyin’im.

Hz. Peygamber, torunu Hüseyin’i över,
“Cenab-ý Hakk, Hüseyin’i seveni sever,
Hüseyin benden, ben de Hüseyin’denim” der,
Yeryüzü merkezinin süsü Hüseyin’im.

Peygamber; Ümmü Seleme’nin evindeydi,
Hz. Cebrail Aleyhisselam geliverdi,
Resul; “Ümmü Seleme, kapýda dur” dedi,
O sýrada içeri girer Hüseyin’im.

Hz. Râsûlullah, Hüseyin’i öpüp, sevdi,
Cebrail; “Ümmetin O’nu öldürür” dedi,
Hüseyin’i Mü’minler mi öldürecekti?
Öleceðin yer gösterilir Hüseyin’im.

Cebrail, Kerbela’dan bir avuç toprak aldý,
Toprak kan olunca, o da ölmüþ olacaktý,
Ümmü Seleme’ye verilen toprak saklandý,
Râsûlullah sonunu görmüþ Hüseyin’im.

Kerbela; Irak’ýn Kûfe bölgesindedir,
Oraya “Tasa ve bela yeri” denilmiþtir,
Hz. Ali oradan geçerken hüzünlenir,
Hz. Ali’de bilir olayý Hüseyin’im.

Azrail, Râsûlullah’a iki þýk sunar,
“Ya Ýbrahim, ya Hüseyin” diye açýklar,
Oðlu ile torunu için tercih yapar,
Deden oðlunu feda eder Hüseyin’im.

Kerbela’da Hz. Ali topraðý koklamýþ,
Derin derin içini çekerek aðlamýþ,
Sorana, Resul’den duyduðunu anlatmýþ,
Þehidler þehidi denilen Hüseyin’im.

Hz. Hüseyin büyüdü, delikanlý oldu,
Fitne devrinde, Osman için nöbet tuttu,
Ýsyancýlara karþý cesurca durmuþtu,
Hz. Osman yanýnda olan Hüseyin’im.

Kardeþi Hasan ile seferlere gitti,
Babasý döneminde Kûfe’ye çekildi,
Ali ölünce, Hasan’a itaat etti,
Hasan’la Medine’ye gelen Hüseyin’im.

Hasan, Muaviye ile anlaþma yapmýþ,
Hüseyin, Muaviye’ye hiç inanmazmýþ,
Bu yüzden kardeþi Hasan’a karþý çýkmýþ,
Hasan’ýn dediði olmuþtu Hüseyin’im.

Fitne çýkarmak isteyene fýrsat vermez,
Zühd ve takva içinde doðrudan vazgeçmez,
Hicri atmýþta da Yezid’e bey’at etmez,
Ölüm emri o zaman çýkmýþ Hüseyin’im.

Kûfeliler Hz. Hüseyin’e bey’at ister,
Bunun içinde Mekke’ye ulaþmýþ haber,
Amcaoðlu Müslüm, incelemeye gider,
Müslim’den “Gel” mektubu alan Hüseyin’im.

Yezid ki, Kûfe’nin çaðrýsýný duymuþtu,
Müslim Ýbni Ukayl’ý emirle öldürttü,
Kûfeliler, Hüseyin’e bey’attan döndü,
Hadiselerden habersizdi Hüseyin’im.

Ubeydullah bin Ziyad Irak valisiydi,
Müslim’i de, bu zalim vali katletmiþti,
Muzhicli Hani, o valiye çok direndi,
Seni sevenlerde tutuklanýr yiðidim.

Ýbni Abbas, Ýbni Zübeyr ve Ýbni Ömer,
Kûfe’ye güvenmez, gitmemesini ister,
Mekke’de bey’at kabul etmesini söyler,
“Benim gitmem gerekir” diyen Hüseyin’im.

Biraderi Muhammed bin El-Hanifiyye,
Pek çok nasihatler etmiþti, Hüseyin’e,
Hüseyin, Kararlýydý Irak’a gitmeye,
Kararýndan dönmeyendi Hz. Hüseyin’im.

Hüseyin der: “ben Resulü rüyada gördüm,
Emir verildi, O’na göre gidiyorum,
Rüyanýn mahiyetini bilemiyorum.”
Diyerek Irak’a giden Hz. Hüseyin’im.

Zilhicce sekiz Hicri atmýþta yürüdü,
Mahiyetinde de yetmiþ kiþi götürdü,
Öðrenmiþti Müslim’in öldürüldüðünü,
Aile fertleriyle çöldedir yiðidin.

Ziyad, rey valisi Ömer’e mektup yazar,
Ömer bin Sa’d, Hüseyin’le pazarlýk yapar,
Anlaþma olmaz, harp hazýrlýðý da baþlar,
Ýlk ok Ömer’den gelmiþti Hz. Hüseyin’im.

Eþit olmayan bir kuvvet vardý ortada,
Bir dram yaþanmýþtý Kerbela ovasýnda,
Hüseyin hanesi þehit olur orada,
Kerbela’da yalnýz kalan Hz. Hüseyin’im.

Bir rivayette; Þimr bin Zi’l Gevþen denilir,
Ya da Sinan Ýbni Enes en-Nehâi’dir,
Bunlardan biri, Hüseyin’i katletmiþtir,
Baþý gövdeden ayrýlan Hz. Hüseyin’im.

Hüseyin, elli yedi yaþýnda þehitti,
Vücudunda atmýþ altý yara var idi,
Hüseyin’in haremi de esir edildi,
Kesik baþýn Ziyad önünde Hüseyin’im.

Denir ki; Vali kesik baþla alay etti,
Nur yüzlü Hüseyin baþý, Yezid’e gitti,
Yezid, kesik baþý görünce hüzünlendi,
Yezid, senin için aðlamýþ Hüseyin’im.

Ümmü Seleme’nin evinde toprak vardý,
O toprak aniden kýrmýzýya bulandý,
Annemiz “Hüseyin’im” diyerek aðladý,
Yer yerinden oynamýþtý can Hüseyin’im.

Caf’er’in çocuklarý Kerbela’dan kaçmýþ,
Tay kabilesinden bir haneye sýðýnmýþ,
Namert adam, onlarýn baþýný koparmýþ,
Yeðenlerinde katledilmiþti Hüseyin’im.

Þehidler Gadiriyye’de defin edilmiþ,
Hüseyin’in baþý Mýsýr’a gönderilmiþ,
Karafe Kabristaný’nda metfun denilmiþ,
Zeynelabidin tek kalmýþtý Hüseyin’im.

Mekke aðlar, Medine aðlar Hüseyin’e,
Abdullah bin Zübeyr, bey’at toplar kendine,
Yezid kýzmakta, komutan Ziyad itine,
Yezid düþman ilan edilir Hüseyin’im.

Ortalýk ondan sonra iyice karýþtý,
Yezid bin Muaviye Mekke’yi basmýþtý,
O günlerde masum Müslüman kaný aktý,
Ýktidar kavgasý bitmedi Hüseyin’im.

Hasetlikle insan içine atmayýn kor,
Kalp kýrmak kolay, inanýn yapmasý zor,
Bilmiyorsan eðer, bir bilen var ona sor,
Devran-ý âlem ileri döner yiðidim.

Dün tarih oldu, yaptýðýna bir bakýver,
Kendini sigaya çek, hesabý yapýver,
Kalbindeki aþkýný yüzüne takýver,
Cemalinde nurlar parlamalý yiðidim.

Dünya denen âlem ki; herkese yetermiþ,
Ýnsan yaptýklarýyla ahirete gidermiþ,
Sýrat-ý Müstakim de hesaplar çetinmiþ,
Ýyiliði iki cihan sever yiðidim.

Dünyada Peygamber’i mi üzende gitti,
Ömer, Osman, Ali, Hasan, Hüseyin gitti,
Allah diyen yüceldi, zalim; zelil gitti,
Dünya imtihan yeri bilmeli yiðidim.

Hani Nemrut, Hani Firavun, hani, hani?
Aklýn var düþün; Rahmani mi, Þeytani mi?
Nas bilerek atar mý ateþe kendini?
Ateþi bile ateþ yakacak yiðidim...

Þair: Abdullah Yaþar Erdoðan

Sosyal Medyada Paylaşın: