Yaþamak için, elbet bir bahane olmalý
Ben onu bulamadým izbe iç alemimde
Güneþ diyor ki, insan neþe ile dolmalý
Tezatlýk fýtrat iken, varlýk ikilemimde
Karanlýk ufuklarda, yaðmur yüklü bulutlar
Ýs gibi hüzün ve gam yaðdýrýyor her akþam
Gönül evime giren yar sandýðým haydutlar
Umut ve düþlerimi, çalmýþ nereye baksam
Gözlerimi kapayýp mahþer günü uyanmak
Ruhumun tek hayali, ruhumun son arzusu
Beni yordu dünyanýn, yollarýna dayanmak
Bu yüzden istiyorum, huzur dolu sonsuzu
Boþa çýrpýnýyorum, kýrýk kanatla fakat
Acizliði kendime itiraf çok zor cidden
Dürüstlüðü yaþamak hakikaten liyakat
Ýki yüzlülük eser, insan gibi mucidden
Durduðum nokta: Araf; ellerinkiyse Arafat
Huzur zaman çölünde aradýðým bir zemzem
Dilimde âh keþkeler, boþ kalbimde nakarat
Artýk sessiz sadasýz, ölmek hayattan elzem
S / ÂYE (11:02) 18 Ocak 2013 / Tepebaþý / Eskiþehir
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.