Çengeli Omuzlamak

.




Üzülme

ellerimiz bizim deðildir bazen
bazen gider bir çukurdan aþka küsmüþ bir kadýný çýkartýr
kadýn dediðin ‘’öküzümüzden sonra’’ sofraya çaðýrdýðýmýz
çitelenmesi kolaðýzlarýnýn el kadar yakalarýmýzýn küllü sularda
ninelerimizin elmacýk kemikleri gibi belirgin yanaklarý çökük
arzularý rafa kaldýrýlmýþ
geniþ kalçalarýyla sönük ve yalpa vuran sandallar gibi
kýrsal limanlarýmýzda
onurun dubasýna sýmsýký baðlanarak


Toprak kapý önlerini ýslamak ve kileri toplamak gibi sevecen
damlara loð çeken adamlarý sevebilmek
ve silebilmek alýnlarýndaki teri
yýkýlmýþlýðýný bazen omuzlarýnýn
omuzlamak



Ýncinme

ellerimiz bazen bizim deðildir onlarýndýr da biraz
çýkar hiç olmadýk yerlerden yüzümüze indirilen þamarý
zýplarsan kanarsýn
kanarsan ölürsün diyecek kadar küskünlük veren o munis azar
azar azar bir kuyudan toplamadýk ellerimizi
ellerimizdi aþk
ellerimizdi toprak
bir yerlerde sinmiþ çocuk silüetinde saklandýðýný sanan
ancak her güzel þey gibi kýsa ve acýsýz biten
ve yakalanan kardeþ ölümlerine ansýzýn
iþkencesiyle ünlü hapishane revirlerinde
kemeriyle asýlan dirim gibi muðlak
varýldýðý anda her birimizi ayrý ayrý kýyamýna durduracak






.
Sosyal Medyada Paylaşın: